Başlık bulamadım, gerek de yok zati...

Pencereden dışarı bakıyorum...
Soğuk, hareketsiz, boş...
Dışarı çıkasım geliyor çok fena, bozasım bu manzarayı.
Soğuğu da severim zaten, bilen bilir.
Üşengecin önde bayrak taşıyanıyım aynı zamanda; bunu da bilen bilir.
Camı açayım bari.
Ohhh, buz gibi Ankara havası; biraz kirli ama güzel. Soğuk çünki:)

Sokağa hayat geldi birden; arabalar, insanlar...
Annem de gelir birazdan, "kapat oğlum pencereyi. Delirdin mi? Bu soğukta..." demeye.

Kapattım. Ezan okunuyor, müziği de kapatalım.

Geldi annem:) Yemeğe çağırıyor. İyi ki kapattım camı:)